آثار سوء بخل
بزرگى از اهل علم نقل فرمود وقتى یکى از تجّار محترم اصفهان که با مرحوم حاجى محمد جواد بیدآبادى سابق الذکر ارادت داشت ، سخت مریض شد، مرحوم بیدآبادى از او عیادت کردند و او از شدت مرض بیهوش شد و آن مرحوم مریض را در خطر مرگ مشاهده فرمود چون دارائیش زیاد بود به فرزندانش فرمود چهارده هزار تومان صدقه دهید و بین فقرا تقسیم نمایید تا من شفایش را به توسط حضرت حجت - عجل اللّه تعالى فرجه - بخواهم - فرزندان مریض نپذیرفتند - مرحوم بیدآبادى با تاءثر از خانه آنها بیرون آمد و با کسى که مصاحب ایشان بود فرمود اینها بخل کردند و صدقه ندادند ولى چون این شخص رفیق ماست و بر ما حقى دارد، باید در باره اش دعا کنیم تا خداوند او را شفا بخشد، پس به اتفاق به منزل مى آیند و بعد از نماز مغرب مرحوم بیدآبادى دستها را به دعا بلند مى کند و در عوض اینکه شفایش را بخواهد عرض مى کند خدایا! او را بیامرز.
رفیق آن مرحوم مى گوید چه شد که شفایش را نخواستید؟ فرمود چون خواستم دعا کنم صدایى شنیدم ((استغفراللّه ))، دانستم که مرحوم شده و پس از تحقیق معلوم شد که در همان ساعت مرحوم شده بود.
زهى خسران و زیانکارى براى کسى که حاضر است مبلغ گزافى از دارائى خود را در راه هوى و هوس خرج کند ولى حاضر نیست مثل آن بلکه کمتر از آن را در راه خدا صرف نمایدو مى بیند در مریضخانه حاضر مى شود و مبلغ زیادى هم مى دهد و تعهد هم مى سپارد که اگر مرد ضمانى نباشد و گاهى هم شده که جنازه اش را از مریضخانه بیرون مى آورند در حالى که حاضر نیست این مبلغ بلکه کمتر از آن را در راه خدا صدقه دهد با قطع به اینکه اگر اجل حتمى نباشد شفا خواهد یافت و اگر اجل حتمى باشد آن عزادارى حسینى (ع )
مبلغى که داده براى عالم آخرتش ذخیره خواهد شد و علتش منحصرا ضعف ایمان به وعده هاى الهى و حب دنیاست .
از حضرت صادق علیه السلام چنین رسیده :((داووا مرضاکم بالصدقة ؛ یعنى معالجه کنید مریضهایتان را به صدقه دادن )).
ناگفته نماند که مقصود ترک معالجه به وسیله دکتر و استعمال دارو نیست بلکه باید به وسیله دعا و صدقه معالجه دکتر و دارو را مؤ ثر و مفید قرار داد. زیرا بدیهى است اثر بخشیدن دارو متوقف بر خواست خداوند است و چنانکه به دکتر و دوا اهمیت مى دهیم باید به صدقه و دعا هم بیشتر اهمیت دهیم و این مطلب در بحث ترک گناهان کبیره مفصلا بیان شده است .

منبع:

کتاب داستانهای شگفت اثر شهید محراب آیةالله سید عبدالحسین دستغیب