ستایش خداوندی را سزاست که از اسرار نهان ها آگاه است ،
   و نشانه های آشکاری در سراسر هستی بر وجود او شهادت می دهند ؛

   هرگز برابر چشم بینندگان ظاهر نمی گردد ؛
   نه چشم کسی که او را ندیده می تواند انکارش کند ،
   و نه قلبی که او را شناخت میتواند مشاهده اش نماید ..

   در والایی و برتری از همه پیشی گرفته ؛
   پس، از او برتر چیزی نیست ،
   و آنچنان به مخلوقات نزدیک است که از او نزدیکتر چیزی نمی تواند باشد ...

   مرتبه ی بلند او را از پدیده هایش دور نساخته ،
   و نزدیکی او با پدیده ها، او را مساوی چیزی قرار نداده است ..

   عقل ها را بر حقیقت ذات خود آگاه نساخته ،
   اما از معرفت و شناسایی خود باز نداشته است ..

   پس اوست که همه ی نشانه های هستی بر وجود او گواهی می دهند ،
   و دل های منکران را بر اقرار به وجودش واداشته است ،

   خدایی که برتر از گفتار تشبیه کنندگان و پندار منکران است ...

  "خطبه ی 49 نهج البلاغه"